Υποτίθεται ότι σήμερα πέθανε ο Nelson Mandela σε ηλικία 95 χρονών. Η είδηση είναι τόσο θλιβερή που δεν μπορώ να την αποδεχτώ για τον εξής λόγο. ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ.
Άραγε πόσα παιδιά ονομάστηκαν Νέλσον προς τιμήν του; Άραγε σε πόσους ανθρώπους και οικογένειες έδωσε ελπίδα και λόγο ύπαρξης. Πόσα εκατομμύρια άνθρωποι ένιωσαν για πρώτη φορά στη ζωή τους ελεύθεροι και όχι σκλάβοι χάρις (και) σε αυτόν;
Αδιαφορώ για το αν προόδευσε η Ν. Αφρική μετά την πτώση του Απαρτχάιντ. Αδιαφορώ αν ήταν καλός πολιτικός. Έτσι και αλλιώς δεν μπορούν να είναι όλοι ικανοί πολιτικοί. Ο Μαντέλα το ήξερε αυτό και ενώ θα μπορούσε να κερδίζει τις εκλογές την μια μετά την άλλη, διάλεξε να αποσυρθεί απ' την πολιτική. Είχε κάνει ήδη το χρέος του. Καιρός να αναλάβουν αυτοί για τους οποίους έδωσε τόσους αγώνες. Η αυταπάρνηση του Μαντέλα στην μικρή του ζωή (95 χρόνια δεν είναι πολλά στις χιλιετίες της ανθρωπότητας), όσο και η αδιαφορία του να γευτεί τους καρπούς των αγώνων του και να μην εξελιχθεί σε δικτάτορα, είναι τόσο σπάνιες που θα αποτελούν για πάντα λαμπρό παράδειγμα ότι ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ. Ο κόσμος μας δεν είναι τόσο σκατά τελικά.
Ο Μαντέλα έκανε αυτό που έπρεπε να έχει γίνει αιώνες πριν. Έδωσε την εξουσία σε αυτόν που τη δικαιούται. Από εκεί και πέρα οι Αφρικάνοι θα διαχειριστούν το μέλλον τους όπως πιστεύουν αυτοί καλύτερα. Θα περάσουν σκαμπανεβάσματα όπως έχουν περάσει ίσως όλοι οι λαοί της Γης. Κάποτε θα ευημερήσουν και κάποτε θα ξαναπαρακμάσουν. Σημασία έχει όμως ότι πλέον έχουν την αυτοδιάθεσή τους. Είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!
Ο Μαντέλα ήταν (είναι) ένα σύμβολο. Και τα σύμβολα είναι αιώνια.
ΖΗΤΩ Ο ΝΕΛΣΟΝ ΜΑΝΤΕΛΑ.
Αθάνατος
